اندیشه به روایت هشتگرد و اندکی آن دور و برها. Friday, January 28, 2011. غسال كسي نيست كه يك عمر. در خت با جنگل سخن مي گويد. و من با تو سخن مي گويم. گاهي كه به مرگ مي انديشم. دوست دارم بوسه اي دهم. بر دستي كه چشمانم را مي پوشاند. غسال كسي نيست كه يك عمر. اگر به رسم بهار خبر كني و بيايي. چقدر بهتر است تا مثل پائيز بي خبر مي آيي. اگر چشمانت براي بارش بهاري خشكيده است. از تراكم ابرهاي چشم من چيزي كه كم نمي شود. اگر قدري هم به تو وام دهم. اگر رودهايت خشكيده است فصل يخبندان من.

يک رفت به روی ساحل. وب نوشته های يک ايرانی. هنوز هم آسمان را گاز می گيرم. هنوز باور نمی کنم! هر شب يک رباعی. هذيان گاه و بی گاه بت عيار. نه عادلانه نه زيبا بود جهان. مردی برای فصل های پاییز و زمستان. متولد نه و چهل و هفت دقيقه شب. گربه ای در خانه ی خالی. گاه نبشتک های یک ننر زده ی آینده دار. کمیته ی پی جوی آزادی.

شاید درییچه جدیدی به سوی مبحث نقد فیلم باز کنیم. نشریه ادبی جن و پری.

غزل و شعرهایی از این دست. دیر آمدم و عذر فراوان دارم. بعد از م دتها آمدم ومحرک امدنم یک شعر از خانم مریم جعفری آذرمانی است. آخرین شعری که در وبلاگ گذاشته و قبلا آنرا به زبان خود ایشان در انجمن جناب آقای ساعد باقری شنیده بودم. یکی از معدود وبلاگ های شاعری که اغلب به آن سر میزنم. با زبانی پخته و حرف های زیادی که برای گفتن در این اشعار هست بیگمان بیت های خوب همیشه می توان انتظار داشت. غزل را بی اجازه کپی پیست میکنم چون مرجعی برای استیذان هم نیست پس عذاب وجدان هم بکنار می رود طبیعتا.

زندگی از هر چیز دیگری قوی تر است. در حوالی این کوچه ها. با چشم هایم وبا نوک انگشتانم. می بینم و لمس میکنم. در شهری که آسمانش با ابر بیگانه است. سراغ آینده را می گیرند. دلهره تنها هیجان زندگی است.